Femke (33): Al 3 jaar lang vraag ik me af hoe ik mijn beste vriendin Karin nog recht in haar ogen durf te kijken. Er is zoveel dat ze eigenlijk zou moeten weten. Toch kan ik het haar niet vertellen, want verder bevalt mijn leven mij prima zo.
Het begon allemaal 5 jaar geleden toen ik een nieuwe baan als management assistent bij een verzekeringsmaatschappij kreeg. Twee maanden later vond ons eerste personeelsfeest plaats. Met mijn baas Peter, een charmante zakenman klikte het vanaf het begin al erg goed. Die avond leerde ik ook zijn vrouw Karin, met wie hij net getrouwd was kennen. Een knappe vrouw van mijn leeftijd. We raakten aan de praat en bleken veel raakvlakken te hebben. Ik had een beetje tegen het feest opgezien, omdat ik toch een beetje een nieuweling was, maar mede dankzij haar werd het onverwachts toch een hele gezellige avond.
Ze kwam regelmatig langs op kantoor en in januari besloten we ons samen aan te melden bij een sportschool. Beiden hadden we het goede voornemen gezonder te gaan leven en daarbij hoorde natuurlijk ook meer bewegen. Dit was het begin van een hechte vriendschap. We spraken niet vaak bij haar thuis af, omdat ik er niet zoveel voor voelde in mijn privéleven constant met mijn baas in aanraking te komen. Dat begreep ze. Natuurlijk hadden we het wel over Peter. Ze vertelde me vaak hoe lief en zorgzaam hij voor haar was en hoe vaak hij haar verraste met cadeaus. Ze was dolblij met hem en andersom leek dat ook zo te zijn.
‘Mijn intuitie zei dat me dat er iets niet klopte’
Na ongeveer twee jaar zag ik een verandering in Peters gedrag. Peter deed af en toe wat geheimzinnig over afspraken. Ik hield zijn agenda bij, maar steeds vaker ging hij tussendoor weg met een of ander vaag smoesje en had ik geen idee wat hij nou echt ging doen. Hij zei dat hij ging golfen, lunchafspraken had en ga zo maar door. Ik kende hem niet anders dan een echte workaholic, maar het leek net of hij stukje bij beetje steeds luchtiger met z’n werk omging. Nadat hij terugkwam van die geheimzinnige afspraakjes kwam hij vrolijk en fluitend binnen. Bovendien kreeg hij ook veel smsjes die hij vervolgens met een grote grijns op zijn gezicht las.
Mijn intuïtie zei me dat er iets niet klopte. Ik besloot hem goed in de gaten te houden. Toen zijn mobiel een keer onbemand op zijn bureau lag hoorde ik dat hij een smsje kreeg. Ik kon het niet laten om het te lezen. Hij was van ene Sanne. “Schatje ik kan niet wachten tot het 13.00 uur is! Kus Sann”. Ik wist niet wat ik zag! Op dat moment kwam hij binnen. Hij keek me betrapt aan en ik kon het niet laten om te vragen wat dit te betekenen had. Ik was woest, hoe kon hij mijn beste vriendin dit aandoen? Hij probeerde met mooie praatjes de boel te sussen. Om 12.45 uur ging hij doodleuk weg om te lunchen zei hij.
‘Hij gaat toch niet vreemd?’
Toen hij ’s middags terug kwam had hij een cadeautje voor me meegenomen, omdat ik zo’n fantastische secretaresse voor hem was. Ik moest weten dat hij mij enorm waardeerde. Het was een peperduur horloge! Bovendien zei hij dat het tijd werd voor opslag. Ik wist even niet wat ik moest zeggen of voelen. Het voelde niet goed, maar wie zegt er nou nee tegen een loonsverhoging? Vanaf dat moment ging dit zo door. Ik kreeg het ene na het andere dure geschenk van hem en ging langzaam steeds meer verdienen. Ik ben opgegroeid in een gezin dat moest leven van een uitkering en wist niet wat me nu overkwam. Zoveel geld en moois!
Ondanks dat ik vanaf het begin af aan dondersgoed wist dat dit omkoperij was, kon ik er niet mee stoppen. Ik ben gek op dure dingen en krijg regelmatig complimentjes over alle mooie spullen die ik heb. Als mensen vragen waar ik het van doe, praat ik erover heen. Als ik mijn mond opendoe raak ik mijn baan kwijt. Ik heb inmiddels een belachelijk hoog salaris, wat ik elders nooit zou krijgen.
‘Na ongeveer 2 jaar zag ik een verandering in Peters gedrag’
Of Peter afspreekt met één of meerdere dames dat weet ik niet, maar ik vermoed het tweede. Karin heeft niets in de gaten. Ze is nog steeds dolgelukkig met hem. Ondanks alles komt ze niets te kort bij hem. Ook wij zijn nog steeds erg goede vriendinnen. Toch vraag ik me steeds vaker af hoe ik haar nog in haar ogen durf te kijken. Ze zou eens moeten weten wat er allemaal speelt. Ik voel me zo egoïstisch, maar van de andere kant denk ik, zij is gelukkig, hij is gelukkig en ik ook. Doe ik mijn mond open, dan verlies ik niet alleen mijn baan, maar maak ik ook nog eens een huwelijk kapot en niet te vergeten een vriendschap. Of houd ik vooral mezelf voor de gek en moet ik me afvragen hoe ik mijzelf nog recht in de spiegel kan aankijken?
Om privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd.
Heb jij ook een verhaal dat je (anoniem) met ons wilt delen? Mail dan naar redactie@pa.nl. Heb jij iets soortgelijks meegemaakt? Ga dan naar PA.NL/anoniem.