Mandy (24): Het schijnt vaak te gebeuren een kantoorromance, maar ik dacht altijd dat het mij niet zou overkomen. Werk en privé moet je gescheiden houden vond ik. Het begon allemaal tijdens de kerstborrel van vorig jaar. Ik vond hem altijd al een fijne collega en kon altijd al goed met hem opschieten, maar toen sloeg de vonk plots over.
Normaal gesproken vindt onze kerstborrel in een café bij ons in de stad plaats, maar afgelopen jaar werd de borrel in onze bedrijfskantine gehouden. Ik had alles geregeld, statafels, versiering en natuurlijk de catering. De kantine was gezellig aangekleed en ik had voor kaarsjes gezorgd voor een optimale kerstsfeer. Mijn collega Tijmen van de salarisadminstratie hielp mij bij het klaarzetten van de tafels en stoelen. Hij bood aan om ook na afloop te helpen met opruimen, wat ik natuurlijk erg aardig vond op kerstavond. De borrel was gezellig en ik kreeg van mijn collega’s veel complimentjes dat het allemaal goed geregeld was en ondanks de bezuiniging niet minder leuk. Ik raakte in gesprek met Tijmen en mijn andere collega van de salarisadministratie, Henri. Toen iedereen naar huis was hielp ook Henri nog even met opruimen. Tijmen bood aan mij naar huis te brengen, omdat het heel hard regende.
Tijmen deed ineens heel anders tegen mij in de auto. Het leek wel of hij mij wilde versieren. De manier waarop hij naar mij keek zei genoeg. Het leek wel een film, want net toen ik wilde uitstappen pakte hij mijn had en zei: “Wacht even…” en vervolgens begon hij mij te zoenen. Het was heel gek, maar ook heel fijn. “Mag ik je nummer?” vroeg hij daarna en ik gaf mijn telefoonnummer. Toen ik de auto uiteindelijk uit stapte was ik helemaal in de war. Wat had ik gedaan? Ik had gezoend met een collega die een relatie heeft! Dat hij een relatie heeft was al erg, maar dat we collega’s zijn vond ik helemaal een ramp! Ik zag er nu al tegenop om hem weer te zien na de kerstdagen en was blij dat we een lang weekend hadden.
Iedere keer als we elkaar zagen moesten we elkaar even aanraken, de vonken spatten ervan af.
’s Avonds toen ik wilde gaan slapen kreeg ik een sms je van hem: “Ik wilde even zeggen dat ik het echt super vond met jou! X Tijm”. Oh mijn god…wat had ik aangericht?! Ik dacht we stoppen het in de doofpot en we hebben het er niet meer over, maar mooi niet dus. Het smsje zette mij wel aan het denken. Ik voel me altijd wel heel erg op mijn gemak bij Tijmen. Het is niet mijn mooiste collega, maar hij komt wel heel lief en betrouwbaar over. Dat laatste schorde er nog wel eens aan bij mijn exen. Ik besloot die avond niet terug te smsen. Het hele weekend dacht ik erover na en ging hem steeds leuker vinden. Alles leek op zijn plek te vallen. Eén keer per week gaf ik de uren van de medewerkers aan hem door, meestal waren daar dan wel vragen over en keken we het samen even na. Stiekem keek ik altijd een beetje uit naar het moment dat we samen waren.
Die maandag ging ik nog steeds helemaal verward naar het werk. Ik besefte me dat ik nog niet op zijn sms had gereageerd en stuurde terug dat ik het ook erg fijn vond met hem. Ik wilde hem niet in complete onzekerheid laten zitten. Even later zag ik hem voorbij lopen. Hij keek me aan en ik voelde spontaan kriebels in mijn buik. Ik kreeg een email van hem waarin hij vroeg of ik msn had. Ik gaf hem mijn emailadres. Grappig dat ik dat deed, want hij had hier al vaker om gevraagd maar ik wilde privé en werk gescheiden houden.
Nu ruim een half jaar later zijn we nog steeds bij elkaar en we zijn nog steeds heel gelukkig samen.
Toen ik ´s avonds thuis kwam kreeg ik een smsje van hem. Hij vroeg of ik online kwam, want hij wilde me wat vragen. Toen ik online kwam vroeg hij of ik serieus was of dat ik zat te flauwekullen. Hij vertelde dat hij me echt een hele leuke meid vond. We praatten de hele avond over van alles en nog wat. Vanaf dat moment was alles anders. We smsten elkaar, stuurden elkaar lieve mailtjes en twee weken later besloten we samen wat te gaan drinken. Hij wilde me eerst beter leren kennen voordat hij het zou uitmaken met zijn vriendin. Dat snapte ik wel, een relatie van 5 jaar zet je niet zomaar op het spel. We hadden een super gezellige avond en vanaf dat moment was ik echt verliefd. Toen werd
het helemaal spannend op het werk. We verzonnen allerlei smoesje om bij elkaar in de buurt te kunnen zijn. Soms als ik alleen op de afdeling was dan zoenden we stiekem in een hoekje waar niemand ons kon zien. Als we elkaar aankeken smolt ik gewoon. Iedere keer als we elkaar zagen moesten we elkaar even aanraken, de vonken spatte ervan af. Ik was in tijden niet zo verliefd geweest!
Een maand later was Tijmen jarig en hij vroeg of ik wilde komen. Natuurlijk niet, ik had geen zin om te doen alsof ik ‘gewoon een collega’ was. Ik stelde voor om samen uit eten te gaan. Daarna gingen we nog even naar de voetbalkantine waar veel van zijn vrienden zaten. Het klikte ook gelijk heel goed met hen. We deden veel leuke dingen samen: naar de bioscoop, uit eten, samen wat drinken en hij kwam vaak bij mij thuis. In zijn vriendengroep hoorde ik er gelijk helemaal bij. Iedereen wist van mijn bestaan af, behalve zijn vriendin. Ik wilde natuurlijk niets liever dan dat hij het zou uitmaken, maar wilde hem niet dwingen. Het moest dan voor de volle 100% zijn besluit zijn, anders voelde het
niet goed. Na twee maanden vertelde hij dat hij het ging uitmaken met haar. Eindelijk!
Daarna hebben we het rustig aan gedaan. Hij had wat tijd nodig om het te verwerken en dat is logisch. Na een maand waren we officieel samen. We besloten samen om het op het werk stil te houden, we hadden geen zin in roddelende collega’s. Al zijn er genoeg collega’s die het volgens mij wel door hadden. Nu ruim een half jaar later zijn we
nog steeds bij elkaar en we zijn nog steeds heel gelukkig samen. Aangezien ik nog steeds van mening ben dat je werk en privé gescheiden moet houden ben ik op zoek gegaan naar een andere baan. Hier begin ik over twee weken. Dan kunnen we eindelijk aan iedereen laten zien hoe gelukkig we zijn samen!
Uit PA.NL magazine 5 – november 2010