Het is alweer even geleden dat ik hier op kantoor geweest ben. Dankzij het Nieuwe Werken, dat mijn werkgever nu aan het invoeren is, heb ik in de kerstperiode heerlijk thuis kunnen werken. Laptopje open, op je gemak VPN inloggen en op het moment van vraag gewoon antwoord of oplossing aanleveren. Het kan bijna niet beter.
Toen vanmorgen de wekker ging en ik me realiseerde dat ik vandaag weer met de auto naar mijn werk zou gaan, werd ik overvallen door een mengeling van gevoelens. De werkdag thuis starten en uitvoeren of toch vóór een bepaald uur de auto in, vergt terdege een andere aanpak dan ik de afgelopen dagen gewend ben geweest. Dat zit hem dan nog niet zozeer in het op tijd aankleden en opmaken, maar meer in de angst om de warme huiskamer te moeten verruilen voor een stukje winterse vrieskou om dan tot overmaat van ramp ook nog de ruiten van de auto op primitieve manier te moeten ontdoen van de hardnekkige sporen van diezelfde winterse vrieskou, waarbij de gedachte aan de kou aan de handen en vingers het lijf meteen doet huiveren en rillen.
Maar het plezier om in het nieuwe jaar terug aan de slag te gaan, maakt dat ik met opgeheven hoofd naar buiten ga om vrolijk aan mijn eerste lastige taak van de dag te beginnen. Op het moment dat mijn oog met een soort aarzelende moed over de ruiten van de auto speurt naar een deken van witte vlokken of een laagje gehard ijs dat verwijderd moet worden, blijkt dat mijn man dat werk al voor mij heeft gedaan. Wat een geluk! Het nieuwe jaar, de eerste werkdag en dan meteen zo’n meevaller.
Nog opgewekter dan eerst, stap ik in en herinner mij de woorden van mijn schoonvader over dieselmotoren in de kou; ik doe tot 2 keer toe de motor aan, even gloeien.. en na de tweede keer wacht ik 5 seconden om de motor pas daarna te starten. Op het gemak de glibberig gladde straat uit en vol goede moed de snelweg op. De ANWB kan vandaag wel een kwart meer personeel inzetten, maar deze dame gaan ze niet vangen. En mocht mijn auto er onverwachts toch mee willen stoppen, dan heb ik geen wanten en waxinelichtje bij…? Dan pak ik mijn mobieltje en bel ik toch gewoon mijn man?
Klik hier voor de vorige column van Daniëlla: ‘Agenda’
Uit PA.NL Magazine 2 – februari 2010